Stelling: Al dagen zat ik te worstelen met een hoeveel kritiek op de eerste versie van het nieuwe regeerakkoord, want intuïtief voel ik dat die stroom aan op- en aanmerkingen volkomen belachelijk is, afgezet tegen de storm van bezuinigingen in de zuidelijke eurolanden. Hoe komt het dat zoveel kritiek van deskundigen en commentatoren er zo naast kunnen zitten. Gebrek een kritisch vermogen – maar dan in de verkeerde richting – vanwege afwezigheid van visie van e volgers en niet van het kabinet. Hierbij de start van conclusies via een terugblik op alle commentaren. Het liberale adagium ‘Sterkste schouders dragen de zwaarste lasten’ wordt te vaak vergeten want niet een sociaal-democratisch beginsel, maar óók een liberaal! Iedereen die dat ontkent heeft een gebrek aan historisch liberale kennis.
Ja, nivelleren via belasting is beter, maar hoe gaat het verder met de zorgkosten? (commentaar, vandaag/Trouw, 12 november)
“Het kabinet heeft, om het eufemisme te gebruiken, een valse start gemaakt. Maar dat wil nog niet zeggen dat de coalities van VVD en PvdA definitief een brevet van onvermogen afgegeven heeft. Een regeerakkoord openbreken nog voordat het kabinet in de Kamer de regeringsverklaring heeft afgelegd, is uniek, maar daarmee nog geen bewijs dat de voorgenomen politieke samenwerking van deze twee partijen tot mislukken is geoemd.”
Trouw heeft met dit commentaar geheel gelijk. Wat in alle commentaren onbenoemd blijft is dat de snelheid waarmee de regering gevormd is en de regeringsverklaring geschreven, voor Nederlandse begrippen uniek is, maar enig relativeringsvermogen ook is gewenst. Want het is een feit dat Rutte en Samsom hun nek hebben uitgestoken en dus moed betoond om in recordsnelheid tot zaken te komen. En gezien de gebruikelijke traagheid van coalitievorming in ons land met z’n uitvoerige regeerakkoorden ook helemaal niet zo vreemd. Maar onder de huidige eurocrisis dient er zo snel mogelijk een coalitie te worden gevormd. Punt uit. En ik hoef niet eens alleen naar Brusselse besluitvorming te wijzen, maar als glansrijk voorbeeld volstaat een verwijzing naar de Duitse grondwet, waarin staat dat een nieuwe regering binnen één maand – zegge één maand! – een regering moet zijn gevormd. Daar lukt het sinds de nieuwe grondwet van dat land (1949) omdat de politieke cultuur is gegroeid met dat uitgangspunt. Ons land kent die traditie niet, en via het bekritiseerde maar ook bewierookte poldermodel bleek – lees: dacht men dat het noodzakelijk was – leek dat vormen van een nieuwe regering binnen een maand ook een volstrekte onmogelijkheid. Maar Rutte en Samsom bewijzen dat het wél kan en de opgefokte herrie is volslagen flauwekul en valt nu niet toe te delen aan de politici in het Toerentje zelf, maar het gekakel van ondeskundige commentaren. Ik hoop vandaag voldoende bewijzen voor deze stelling hiervoor bijeen te kunnen sprokkelen.
Wordt dus vervolgd!
Europees liberalisme en Europese eenheid 